At work in the Caucasus

This Article is from the Georgian - South Ossetian Point of View Process
Russian Version I Georgian Version
 

Washington DC/Tbilisi/Tskhinvali - The Caucasus war this summer pitted predominantly Christian Orthodox Georgia against predominantly Christian Orthodox Russia and Abkhazia and South Ossetia, whose Christians, Muslims and traditional spiritualists weave a complex tapestry of religions cutting across ethnic and political divides.

South Ossetia witnessed ethnic and political tensions over the past two decades, which came to a head in August. Each side has offered competing explanations for their military engagement. Georgian troops explain that they were fighting to repel Russian troops and secure territorial integrity. Abkhaz and South Ossetians tell us they were fighting against Georgian aggression and for self-determination.

Russians say they were fighting to protect South Ossetia and Abkhazia from Georgian attacks and to establish a security buffer around them.

Local peacebuilders also waged a peaceful struggle for a non-violent resolution of the disputes and lasting security for all parties involved.

Beyond official “Track One” government-to-government discussions, such as the Geneva talks that convened briefly on 15 October and again on 19 November, long-term peace in the Caucasus will require more creative channels of communication to rebuild relationships between the various parties to the conflict.

Unofficial "Track Two" diplomacy could augment last week's Geneva negotiations, in which participating diplomats seem to have made little progress towards an official agreement.

In a process complementary to official Track One diplomacy, ongoing relationships between civil society peacebuilders across the Caucasus’ diverse religious, geographic and ethnic communities provide a foundation on which Abkhaz, Georgian, Russian and South Ossetian political leaders can begin building sustainable peace.

Even while bombs were falling in August and face-to face meetings were impossible, individual peacebuilders reached out to each other via phone, e-mail and through the Caucasus Forum, an online group hosted by Yahoo!, lamenting the war and its human cost, and presenting widely divergent assessments of the causes of the war.

While they disagree vigorously, these peacebuilders share a fundamental faith in each other's humanity.

This bridge at the civil society level is useful, but a stable peace will ultimately require that the political leadership learn from this example.

Respectful, constructive conversation is possible across conflict divisions when political leaders are willing to recognise the humanity of the other side.

These civil society leaders have developed a wealth of insight about conflict dynamics that could usefully inform political leaders’ search for a way forward.

For example, over several discussions in unofficial peacebuilding dialogues during the course of the conflict, a Georgian NGO leader realised the importance of building the kind of Georgia in which Ossetians and Abkhaz might want to live, a Georgia with an impeccable human rights record, inclusive democratic rule and respect for all ethnic groups.

Others learned that sovereignty is not always an all-or-nothing affair.

But there is more.

The same processes that have built this civil society bridge could also help politicians build lasting agreements. A series of periodic informal discussions in quiet retreat settings organised by trained facilitators is a tried and true method for building political agreements that meet everyone’s needs.

Such discussions engage the highly placed officials of Track One in the exploratory dialogues of unofficial Track Two diplomacy for “Track One-and-a-Half” diplomacy.

The Abkhaz, Georgian, Russian and South Ossetian leaders could each send trusted advisors to a series of such dialogues with an open-ended instruction to explore – without commitment – how all groups could collaborate to satisfactorily meet everyone’s needs.

In the context of the Georgian-Ossetian conflict that first evolved into war in 1991, followed by a ceasefire in 1992, influential Georgians and South Ossetians participated in a series of four unofficial facilitated dialogues from 1996 to 1998 to keep the ceasefire alive by providing useful input to the official negotiations process.

For example, after a workshop exercise in which pairs of Georgians and South Ossetians together crafted statements that might de-escalate the conflict, the Georgian Minister for Conflict Resolution used phrases from this exercise in his speech in Geneva.

Another dialogue series took place between a mix of new senior participants over three meetings in 2006 and 2007. Initiatives like these can make a difference but require ongoing support and nurturing.

A more sustained commitment to peace negotiations and a multi-track dialogue series by all parties and the international community might prevent the next war.

It’s time to try again.

###

* Susan Allen Nan is assistant professor of conflict analysis and resolution at George Mason University. George Khutsishvili directs the International Center on Conflict and Negotiation in Tbilisi. Lira Kozaeva Tskhovrebova chairs the Association of Women of South Ossetia for Democracy and Human Rights in Tskhinvali.

This article was written for the Common Ground News Service (CGNews) and can be accessed at www.commongroundnews.org.

Source: Common Ground News Service (CGNews), 25 November 2008, www.commongroundnews.org
Copyright permission is granted for publication.

Работа на Кавказе
Сьюзен Аллен Нан, Георгий Хуцишвили и Лира Козаева - Цхъовребова

Вашингтон / Тбилиси / Цхинвали - Война на Кавказе этим летом осложнила отношения между преимущественно православными Грузией и Россией, при этом вовлекая Абхазию и Южную Осетию, жители которых - христиане, мусульмане и представители традиционных духовных течений – составляют красочную картину религиозных направлений превосходящих этнические и политические разногласия.

Южная Осетия была свидетелем напряжённых этнических и политической отношений на протяжении последних двух десятилетий, которые стали фокусом всебщего вримания в августе. Каждая из сторон предложила своё объяснение боевых действий. Грузинские войска объяснили свои действия тем, что они пытались отразить атаки российских войск и сохранить территориальной целостность Грузии. Представители Абхазии и Южной Осетии поясняют нам, что они воевали против грузинской агрессии и за право самоопределения. Русские говорят, что они пытались защитить Южную Осетию и Абхазию от грузинских атак и создать зону безопасности вокруг них.

Местные миротворцы также начали мирную борьбу за ненасильственное разрешение споров и вопросов безопасности для всех заинтересованных сторон.

Помимо официальных правительственных, так называемых "Трак I," дискуссий, в частности Женевских переговоров, прошедших 15 октября и 19 ноября, долгосрочный мир на Кавказе требует более творческого подхода к переговорам в целях восстановления отношений между различными сторонами конфликта.

Неофициальная, так назыраемая "Трак II," дипломатия, может помочь Женевским переговорам, прошедшим на прошлой неделе, в ходе которых не было достигнуто значительного прогресса в направлении официального соглашения.

В дополнение к официальным переговорам, процесс налаживания отношений между гражданскими сообществами усилиями миротворцев из различных религиозных, географических и этнических общин Кавказа может послужить основой, на базе которой абхазские, грузинские, русские и юго-осетинские политические лидеры могут начать строительство прочного мира.

Даже во время бомбардировок в августе, когда личные встречи были невозможны, миротворцы общались друг с другом по телефону, электронной почте и через Кавказский Форум, онлайн группе размещенной на Yahoo!, обсуждали войну и её человеческие потери, и представляли свои, иногда расходящиеся, оценки причин войны.

Хотя мнения их не совпадали очень часто, эти миротворцы разделяют фундаментальную черту – веру в человечность друг друга. Такого рода мост на уровне гражданского сообщества является полезным, но прочный мир в конечном счете требует того, чтобы политическое руководство училось на примере гражданского сообщества. В случае признания политическими лидерами человечности другой стороны конфликта, уважительный и конструктивный разговор возможен между ними.

Лидеры гражданских сообществ обладают глубокими познаниями о динамике конфликта, которые могли бы оказать неоценимую поддержку политическим лидерам в процессе поиска конструктивных решений.

Например, в процессе нескольких обсуждений в формате неофициальных миротворческих диалогов в ходе конфликта, лидер одной из грузинских неправительственных организаций осознал важность создания такой Грузии, в которой осетины и абхазцы захотят жить - Грузии с безупречной репутацией в области прав человека, демократии и уважения ко всем этническим группам.

Другие поняли, что суверенитет не всегда означает "всё или ничего."

Но и это не всё.

Процессы способствующие укреплению срязей между гражданскими сообществами могут также помочь политическим лидерам в создании долгосрочного мирного соглашения. Серии периодических неофициальных обсуждений в спокойной обстановке, организованные профессиональными фасилитаторами - верный и проверенный метод поиска конструктивных политических договоренностей, удовлетворяющих требования всех сторон. Такие обсуждения позволяют высокопоставленным чиновникам, учавствующим в официальной “Трека I” дипломатии, в сочетании с неофициальными диалогами “Трека II,” открыть для себя "Трек Один с Половиной" дипломатию.

Власти Абхазии, Грузии, России и Южной Осетии могли бы рекомендовать своих советников для участия в серии таких диалогов, при этом не возлагая на себя никаких обязательств, с целью обозначения потенциального сотрудничества между всеми заинтересованными сторонами.

В контексте грузино-осетинского конфликта, впервые принявшего форму войны в 1991 году и перемирия в 1992 году, влиятельные члены грузинских и юго-осетинских сообществ приняли участие в четырех неофициальных диалогах с 1996 по 1998 годы в целях поддержания перемирия, в ходе которых они представляли полезную информацию для участников официальных переговоров.

Например, после одного из упражнений семинара, в котором пары состоящие из грузинских и юго-осетинских участников вместе работали над созданием заявлений, которые могут помочь разрешению конфликта, Грузинский Министр по Урегулированию Конфликтов использовал фразы из этого упражнения в своем выступлении в Женеве.

Другая серия диалогов между опытными участниками состоялась в течение 2006 и 2007 годов. Инициативы подобного рода могут изменить ситуацию в положительную сторону, но они требуют постоянной поддержки и внимания. Поддержка мирных и мульти-трековых переговоров всеми сторонами и международным сообществом могут предотвратить очередную войну.

Пришло время попробовать еще раз.

# # #

* Сюзен Аллен Нан является профессором анализа и разрешения конфликтов в Университете Джорджа Мейсона. Георгий Хуцишвили - Директор Международного Центра по Конфликтам и Переговорам в Тбилиси. Лира Козаева - Цхъовребова – Глава Ассоциации Женщин Южной Осетии за Демократию и Права Человека в Цхинвали.
Эта статья была написана для Службы Новостей Common Ground (CGNews) и доступна на www.commongroundnews.org.
Источник: Служба Новостей Common Ground (CGNews), 25 ноября 2008 года, www.commongroundnews.org
Авторские права для публикации предоставлены.
 

ჩვენ საქმეს ვაკეთებთ კავკასიაში
სუზან ალენ ნანი, გიორგი ხუციშვილი, ლირა კოზაევა-ცხოვრებოვა
2008 წლის 25 ნოემბერი

ვაშინგტონი/თბილისი/ცხინვალი - კავკასიურმა ომმა ამ ზაფხულს ძირითადად მართლმადიდებლური საქართველო ჩაითრია მართლმადიდებლური რუსეთის, აფხაზეთისა და სამხრეთ ოსეთის წინააღმდეგ უფსკრულში. ასე რომ ქრისტიანები, მუსლიმები და ტრადიციული ადგილობრივი რელიგიების მიმდევრები ერთად ქსოვენ ეთნიკური და პოლიტიკური გამყოფი ხაზების გასწვრივ რელიგიურ გამოყოფასაც. სამხრეთი ოსეთი ბოლო ათწლეულზე მეტი ხნის განმავლობაში გახდა ეთნიკური და პოლიტიკური დაძაბულობის მოწმე, რაც აგვისტოს ომით დასრულდა. ყველა მხარე ომს თავისებურად და არგუმენტირებულად ასაბუთებს. ქართული ჯარი რუსეთის ჯარის შემოტევის შესაჩერებლად და ტერიტორიული მთლიანობის დასაცავად ჩაერთო სამხედრო ოპერაციებში. აფხაზები და ოსები გვეუბნებიან, რომ საქართველოს მხრიდან აგრესიის გამო და თვითგამორკვევისათვის ჩაერთვნენ ომში. რუსები კი ომში აფხაზებისა და სამხრეთ ოსების საქართველოსაგან დასაცავად და მათ გარშემო უსაფრთხო ბუფერული ზონის შესაქმნელად ჩაერთვნენ.

ადგილობრივი მშვიდობისმშენებლები მშვიდობიან ბრძოლას წარმართავენ არაძალადობრივი გზებით კონფლიქტების მოსაგვარებლად და ყველა მხარისათვის უსაფრთხოების მისაღწევად. გარდა ოფიციალური მოლაპარაკებებისა მთავრობებს შორის, როგორიცაა მაგალითად ჟენევის პროცესი (დაიწყო 2008 წლის 15 ოქტომბერს და იმავე წლის 19 ნოემბერს განახლდა), კავკასიაში მშვიდობის დასამყარებლად და მხარეებს შორის ურთიერთობების აღსადგენად კომუნიკაციის უფრო კრეატიული საშუალებებია საჭირო. ოფიციალური პირველი არხი - „დიპლომატიის დამხმარე პროცესია მიმდინარე ურთიერთობები სამოქალაქო საზოგადოების მშვიდობისმშენებლებს შორის, რომლებიც წარმოადგენენ განსხვავებულ რელიგიურ, გეოგრაფიულ და ეთნიკურ საზოგადოებებს. ეს ურთიერთობები ქმნის საფუძველს იმისათვის, რომ აფხაზმა, ქართველმა, რუსმა და სამხრეთ ოსეთის პოლიტიკურმა ლიდერებმა შეძლონ მასზე მგდრადი მშვიდობის დაშენება“.

მაშინაც კი, როდესაც ბომბები ცვიოდა და პირისპირ შეხვედრები შეუძლებელი იყო, ცალკეული ინდივიდები - მშვიდობისმშენებლები ერთმანეთს უკავშირდებოდნენ ტელეფონით, ელექტრონული ფოსტით და კავკასიური ფორუმის საშუალებით. yahoo ჯგუფი ინტერნეტში ფორუმის მასპინძელი იყო. ომის დაგმობა, წუხილი ადამიანურ დანაკარგებზე, ომის შედეგების შეფასება, სწორედ ეს იყო მათი კომუნიკაციის ძირითადი საგანი.

მიუხედავად იმისა, რომ ისინი ერთმანეთს მნიშვნელოვნად არ ეთანხმებიან, მშვიდობისმშენებლები იზიარებენ ფუნდამენტურ ღირებულებას - ჰუმანურობას და რაც მთავარია სჯერთ ერთმანეთის ჰუმანურობის.
ეს არის ხიდი სამოქალაქო საზოგადოების დონეზე აუცილებელი, მაგრამ სტაბილური მშვიდობისათვის და პოლიტიკურმა ლიდერებმა უნდა ისწავლონ მათი მაგალითიდან.

ერთმანეთის მიმართ პატივისცემით განმსჭვალული, კონსტრუქციული საუბარი კონფლიქტში მონაწილე მხარეებს შორის შესაძლებელია მაშინ, როდესაც პოლიტიკურ ლიდერებს სურთ აღიარონ მხარეების ჰუმანურობა. მაგალითად, არაოფიციალური დიალოგის დროს ქართული არასამთავრობო ორგანიზაციის ლიდერმა წარმოიდგინა ისეთი საქართველოს შექმნის მნიშვნელობა, რომელშიც ოსიც და აფხაზიც მოისურვებენ ცხოვრებას, ეს არის საქართველო, სადაც ადამიანის უფლებები სანიმუშოდაა დაცული, ინკლუზიურია დემოკრატიული მმართველობა და ყველა ეთნიკური ჯგუფი პატივისცემით სარგებლობს.

სუვერენიტეტი არ არის ყველაფერი ან არაფერი. მაგრამ აქ უფრო მეტია - ეს არის პროცესი, რომელმაც სამოქალაქო საზოგადოების წრეებს შორის ხიდები გააბა. ეს ხიდები პოლიტიკოსებსაც დაეხმარებოდა ხანგრძლივი შეთანხმების მიღწევაში. პერიოდული არაოფიციალური დისკუსია, რომელსაც უძღვებიან გამოცდილი ფასილიტატორები არის პოლიტიკური შეთანხმების მიღწევის ნაცადი და ნამდვილი მეთოდი, რომელიც ყველას საჭიროებას დააკმაყოფილებდა.
ამგვარი დისკუსია ოფიციალური პირების ჩართვას გულისხმობს, და შედეგად ვიღებთ ეგრეთ წოდებულ „ერთნახევარ არხიან დიპლომატიას“

აფხაზ, ქართველ, რუს და სამხრეთ ოსეთის ლიდერებს შეუძლიათ ამგვარ შეხვედრებზე გაგზავნონ თავიანთი ნდობით აღჭურვილი მრჩევლები ინსტრუქციით - შეთანხმების გარეშე - აღმოაჩინონ ის, თუ როგორ შეუძლია თითოეულ ჯგუფს ერთმანეთის საჭიროებებს დამაკმაყოფილებლად შეხვდეს და ეს საჭიროებები ერთად შეიმუშაოს.

ქართულ-ოსური კონფლიქტი 1991 წელს დაიწყო, მას მოჰყვა 1992 წლის ცეცხლის შეწყვეტის შესახებ შეთანხმება. გავლენიანი ქართველები და ოსები მონაწოლეობდნენ ოთხ არაოფიციალურ შეხვედრაში 1996 წლიდან 1998 წლამდე. მათი მიზანი იყო შეთანხმების შენარჩუნება და ოფიციალური მოლაპარაკებების პროცესის მომზადება.
მაგალითად, ერთ-ერთ შეხვედრაზე ქართველმა და ოსმა სამოქალაქო საზოგადოების წარმომადგენელმა ერთად შეიმუშავა განცხადება კოფლიქტის დეესკალაციის შესაძლებლობის პირობების სესახებ. ამ განცხადებიდან ერთ-ერთი ფრაზა თავის გამოსვლაში გამოიყენა ქართველმა მინისტრმა კონფლიქტების მოგვარების საკითხში ჟენევის მოლაპარაკებების დროს.

არაფორმალური შეხვედრები გაგრძელდა 2006-2007 წლებში და მათ ბევრი გავლენიანი მონაწილე ესწრებოდა. ამგვარი დიალოგის მხარდაჭერა და გაგრძელება მნიშვნელოვანია.

სამშვიდობო მოლაპარაკებების მხარდაჭერა, მრავლაარხიანი დიპლომატიის განმტკიცება, თავიდან აგვაცილებს შემდეგ ომს. დროა ისევ ვცადოთ.

სუზან ალენ ნანი, კოფლიქტების ანალიზისა და გადაწყვეტის პროფესორი ჯორჯ მეისონის უნივერსიტეტიდან, გ. ხუციშვილი, კონფლიქტებისა და მოლაპარაკებების საერთაშორისო კვლევითი ცენტრის დირექტორი. ლირა კოზაევა-ცხოვრებოვა, ასოციაცია სამხრეთ ოსეთის ქალები დემოკრატიისა და ადამიანის უფლებებისათვის.